Triumviraat: Europa dereguleert, Amerika heft tarieven, en China anticipeert!

We kennen allemaal het gezegde: Europa reguleert, Amerika innoveert en China imiteert. Welnu, dit gezegde klopt niet meer. De Europeaan is namelijk gecharmeerd van het Draghi-rapport, de Amerikaan van de volatiele handelsoorlog, en de Chinees vertrouwt het allemaal niet meer en spaart.

Europa dereguleert. In navolging van het Draghi-rapport heeft de Europese Commissie haar “omnibus” gelanceerd, een metafoor voor de trein die overal stopt en verwijst naar de grootschalige operatie in Europa om alle wetten en richtlijnen te herzien om te kijken of ze vereenvoudigd kunnen worden en/of of hun toepassingsgebied beperkt kan worden. Let wel, dit is een vereenvoudiging. Het woord deregulering blijft voorlopig taboe. Voorbeelden: de naleving van Europese waarden hoeft niet meer gecontroleerd te worden bij onderaannemers, het duurzaamheidsrapport is niet meer vereist voor KMO’s, enz. Vreemd genoeg tonen enquêtes aan dat de grote meerderheid van de bedrijven ontevreden is over deze vereenvoudigingen. Waarschijnlijk dezelfde bedrijven die – terecht naar mijn mening – klaagden over de overregulering in Europa…

Amerika tarieft, terwijl het vroeger een fervent voorstander was van vrijhandel. Canada, Mexico, China en Europa worden beurtelings als doelwit genomen. Steeds op dezelfde manier. Eerst worden hoge tarieven aangekondigd, vervolgens wordt tijdelijk een akkoord gesloten over lagere douanerechten. De tarieven zouden inkomsten voor de schatkist moeten genereren. Men vergeet echter dat deze tarieven inflatoir zijn en de groei afremmen. Verschillende studies tonen aan dat de invoering van tarieven vooral de Amerikaanse economie treft. In het slechtste geval zouden de winsten van bedrijven met 47% kunnen dalen. En de gemiddelde Amerikaan zou jaarlijks 2.800 dollar koopkracht verliezen door de geïnduceerde inflatie.

China anticipeert. Na de sterke daling van de vastgoedprijzen, tot wel 40%, kijken de Chinezen nu somber naar de toekomst en beginnen ze te sparen – de spaarrekeningen puilen uit van de deposito's: 20.000 miljard euro, ofwel 118% van het Chinese BBP – en worden zo de grootste spaarders ter wereld. De “sandwichgeneratie” die, als gevolg van het eenkindbeleid, zowel voor haar ouders als voor haar kinderen moet zorgen, geeft zo min mogelijk uit. De medische zorg (voor de ouders) is extreem duur en de droom van elke Chinees is om zijn kind naar een topuniversiteit te sturen, bij voorkeur een Engelse of Amerikaanse. Deze twee elementen zorgen ervoor dat de Chinezen anticiperen op toekomstige uitgaven. Gecombineerd met hun wantrouwen in een voldoende pensioen, leidt dit tot een ongezien spaargedrag… Dit leidt tot een daling van de consumptie (en deflatie) die de opeenvolgende renteverlagingen – de officiële rentevoet bedraagt nu 1,4% – niet kunnen keren. De lage rentevoet tast bovendien de rentabiliteit van banken aan, waarbij veel lokale instellingen al in moeilijkheden verkeren. En economen spreken over een verzombietting van de industrie, die door de lage rentes te veel schulden opbouwt…

Samengevat, Amerika beschermt zich achter een muur van onvoorspelbare en voortdurend evoluerende tarieven. Om concurrerend te blijven, begint Europa eindelijk te dereguleren. En de negatieve impact veroorzaakt paniek bij de Chinese bevolking, die toekomstige uitgaven anticipeert en dus niet meer consumeert, maar spaart. Het systemische risico van een wereldwijde recessie werkt dan als een domino-effect dat in het Witte Huis begint en zo makkelijk terug kan slagen als een boemerang.